(foto: AP)
El Puerto de Santa Maria gradić je od 80 hiljada ljudi na samom jugu Španije, deset kilometara udaljen od Kadiza, najbližeg većeg grada u španskoj pokrajini Andaluzija. Iako relativno nepoznat izvan domovine, El Puerto (kako ga skraćeno zovu lokalci) gradić je u kojeg je utkano mnogo istorije, mita i avanture. Legende kažu kako ga je osnovala grupa grčkih vojnika nakon Trojanskog rata, a bio je poznat u srednjem vijeku kao velika trgovačka luka. Tu se i Kristofor Kolumbo pripremao za svoju ekspediciju na Zapad, tu su se rodili i brojne političke i duhovne figure španskog društva, a tu se 1981. godine rodio i Hoakin Sančez Rodrigez.
Kao jedno od čak devetoro djece, mali Hoakin je dane često provodio iskradajući se do male arene gdje bi se ogledao sa juncima, maštajući da kad poraste postane matador. Borbe sa bikovima veoma su popularne u Andaluziji a popularnost toreadora (ili torreros) mjeri se sa onom muzičkih i sportskih zvijezda. Hoakin je sa juncima brusio brzinu i snagu, ali majka je bila protiv toga, bojeći se da joj sin ne nastrada, pa mu je u ruke umjesto crvenog plašta dala fudbalsku loptu.
Na stadionu Benito Viljamarin su sigurno gospođi Sančez Rodrigez beskrajno zahvalni na tome. Sevilja i Betis najveći su andalužanski klubovi i uvijek u potrazi za talentima na periferiji španskog fudbala. Konkretno na Hoakina, oko je bacio Betis. Njegov napredak u „zeleno-bijelima“ bio je furiozan: omladinskoj školi se pridružio 1997. godine, već 1999. je igrao za B tim, da bi za prvi tim debitovao 3. septembra 2000. godine, na otvaranju nove sezone Segunde, protiv Kompostele (0:0).
.jpg)
Uzlet talentovanog Andalužanina doveo je između ostalog i do uspona Betisa, koji se već sledeće sezone vratio u špansko društvo najboljih. Hoakin je vrlo brzo postao ljubimac navijača: brz i stamen a opet sa nesputanom lakoćom u igri, neuhvatljiv za protivničke odbrane, dribler i timski igrač, a na sve to stalno vedar i nasmijan. Imao je 20 godina kad je prvi put pozvan u špansku reprezentaciju, kao jedan od najmlađih debitanata u njenoj istoriji. Sa Betisom se 2005. okitio Kupom Kralja, tek drugim u istoriji kluba, te izborio plasman u Ligu šampiona.
Očekivalo se da će Hoakin biti dugogodišnji nosilac igre španske reprezentacije ali vremena su se brzo mijenjala a s njima i običaji. Katalonija je u španskim okvirima na suprotnoj strani od Andaluzije, pa se i Igrač Hoakinovih karakteristika sve manje uklapao u novokomponovani stil državnog tima koji je počivao na stilu Barselone. Široke pozicije zauzeli su izvjesni Andres Iniesta i David Silva, možda ste čuli za njih, a Hoakin, koga tadašnji selektor Luis Aragones baš i nije mirisao, nije pozvan na Evropsko prvenstvo 2008. godine. Kako je to prvenstvo Španija osvojila, Hoakin nije pozivan nikad više.
U međuvremenu, sreća mu je okrenula leđa i na Benitu Viljamarinu. Nakon što je odbio da pređe u Čelzi, zainteresovao se madridski Real. Tadašnji predsednik Betisa, Manuel Lopera, odbijao je da ga proda „kraljevskom klubu“ što je dovelo do sukoba sa Hoakinom. Transfer je otkazan, ali je sukob dvije najjače ličnosti Betisa u tom trenutku ipak završen odlaskom igrača. Hoakin je prešao u Valensiju pod prijetnjom Lopere da će ga u suprotnom poslati u drugoligaški Albasete, jer svejedno i ovi i oni nose bijele dresove.
Gdje god je otišao, Hoakin je ostavio upečatljiv trag i bio miljenik navijača. Sa Valensijom je osvojio Kup Kralja a potom je otišao u pompezni projekat Malage koju je na pragu polufinala Lige šampiona zaustavila atraktivna dortmundska Borusija. Kako je sam priznao, u Malagi je stanje vremenom postalo tako loše da godinu dana nisu primali plate pa je u 32. godini otišao iz Španije i potpisao za Fiorentinu. Koliko su ga i tamo navijači zavoljeli dovoljno govori poruka firentinskih navijača 2015. godine: „Matadore, ne napuštaj nas. Sa loptom u nogama natjerao si nas da te zavolimo.“
Ali bilo je vrijeme za povratak kući. Lopera više nije bio tamo, već u zatvoru zbog poreskih malverzacija. Posljednjeg dana tog prelaznog roka na Benitu Viljamarinu skupilo se 20 hiljada ljudi da ekstatično pozdrave povratak njihovog sina. Ali Hoakin se nije vratio samo da završi karijeru u svojoj tvrđavi. Rekordi su padali kao domine: 2019. godine je stigao do 400. utakmice u La Ligi, a sa 38 godina i 140 dana postigao je het-trik protiv Atletika Bilbaa čime je postao najstariji igrač sa het-trikom u ustoriji španskog šampionata (oborivši pritom rekord koji je dotad držao Alfredo Di Stefano). Konačno, prošle sezone je ponovo podigao pehar osvajača Kupa Kralja u zeleno-bijelom dresu.
Hoakin je kroz godine postao sinonim za Betis pa ga navijači, poznati kao Betikosi, često nazivaju jednom od 13 zelenih pruga na grbu kluba. Na sopstvenu svadbu je 2005. donio osvojeni Kup Kralja umjesto svadbene torte. Ali njegova popularnost prevazišla je granice Andaluzije. Zahvaljujući smislu za humor i nesputanosti, koje su ga uvijek odvajale od prosječnog fudbalera, čest je gost na radijskim i televizijskim emisijama. Svoju igračku dugovječnost opisao je u svom stilu: „Jamon serrano (španska šunka), tinto de verano (vrsta vina slična sangriji) i to što me majka dojila do moje šeste godine.“
Ali naravno da se ne radi o tome (ili bar samo o tome). Hoakin voli loptu, a lopta i dalje voli njega. A ljudi vole da ih vide zajedno i u toj ljubavi svi uživaju. Kraj karijere se neumitno bliži i zato treba uživati u toj radosti fudbalske igre dok još traje. Prije par dana, Hoakin je predvodio svoj Betis na Old Trafordu protiv Mančester junajteda u osmini finala Lige Evrope, sa 41 godinom i 230 dana. Nisu se doduše proveli dobro (izgubili su 4:1) ali eto već u četvrtak prilike da se sa razglasa na Benitu Viljamarinu čuje standardna najava, u stilu najave ulaska matadora: „Broj 17, sa fintom i sprintom“ na šta publika gromoglasno uzvraća sa: „Hoakin!“
.png)